اطلاعاتی که یکپارچه نمی‌شوند

دستگاه‌های عریض و طویل دولتی با این تصور که داده‌ها یگانه صاحب اطلاعات هستند و به‌ هیچ وجه نباید آن را با دیگر دستگاه‌های دولتی به اشتراک بگذارند، از دادن اطلاعات خودداری می‌کردند، البته هیچ‌کدام از آنان نیز در حرف نفع‌کننده لزوم ایجاد سیستم‌های یکپارچه نبودند و آن را یکی از نیازهای زیرساختی کشور می‌دانستند، با این وجود مدعی بودند که اگر قرار است چنین سیستم یکپارچه جمع‌آوری اطلاعات ایجاد شود باید آنان هسته اصلی قرار گیرند و سایر دستگاه‌ها اطلاعات‌شان را به آنان دهند. این «آنان» شامل تمامی دستگاه‌ها می‌شد و هیچ تفاوتی میان‌شان نبود و هر کدام از آنان نیز برای اثبات ادعای خود به بندی از قانون استناد می‌کرد. همین واکنش‌ها موجب شد تا بارها پروژه‌هایی که هر از چندی با عنوانی متفاوت تعریف می‌شدند هیچ‌گاه به‌صورت کامل اجرایی نشوند.
بارها دستگاه‌های اجرایی و وزارتخانه‌ها پروژه‌هایی را تعریف کردند تا با اتصال با دستگاه‌های مختلف بتوانند داده‌ها را در یک‌جا جمع‌کنند و تبدیل به اطلاعات کنند و در اختیار کاربران بگذارند تا از جمع‌آوری چندباره داده‌ها جلوگیری کنند اما هیچ‌کدام موفق نشدند.
شبکه جامع بازرگانی کشور یکی از این پروژه‌ها بود. این پروژه در بحبوحه تکفا تصویب شد و مراحل اجرایی خود را طی کرد، حتی توسط مسوولان وقت افتتاح نیز شد اما به دلیل همکاری نکردن دستگاه‌های همکار در آن دوره زمانی این پروژه به سرانجام نرسید؛ هر کدام از آنان نیز به عقیده خود دلیل قانع‌کننده‌ای برای همکاری نکردن‌شان داشتند، «چرا باید سیستم خود را به‌گونه دلخواه وزارت بازرگانی تغییر می‌دادند تا اطلاعاتی که آنان به زحمت جمع‌ کرده‌اند در اختیار وزارت بازرگانی قرار گیرد؟»
آن پروژه درست پس از تولد مرد، حال سال‌ها پس از آن پروژه دیگری تعریف شده است که طراحان آن به مدد تغییر تکنولوژی امیدوارند که شکل اجرایی به خود گیرد!
باید منتظر شد و دید که با تغییر تکنولوژی آیا رفتار مدیران نیز تغییر کرده و همگام با تکنولوژی مدرن شده‌ است یا مجددا پس از گذشت 4 سال از آغاز اجرای پروژه و به خط پایان رسیدن آن باید آن را در نطفه مرده به شمار آورد.