در ستایش سکوت

در چنین شرایطی احتمالا دیگر جایی برای شفافیت باقی نمی‌ماند چرا که از دیرباز در همین حوالی خودمان پاسخگویی یک ژست بوده است و نه یک ضرورت. پس اگر کسی پرسید چرا برخی ناگزیر شده‌اند برای گرفتن غرفه بهتر حامی مالی نمایشگاه شوند، چرا نوبت جانمایی رعایت نشده، چرا باید نشریات بر حسب یورو هزینه پرداخت کنند و نمایشگاه IT‌ کشور حتی یک سایت ساده هم ندارد و هزاران چرا و چرای دیگر بهترین کار این است که سکوت کنید و لبخند بزنید.
احتمالا هم راهبرد درستی است که بروید یک فضای رپرتاژ را در تجاری‌ترین نشریه ممکن بخرید و در آن رسما از خودتان تعریف کنید و توضیح بدهید در همین نمایشگاه که تاکنون مسوولانش حتی جرات نکرده‌اند یک کلمه با رسانه‌های تخصصی حرف بزنند دنبال تحقق استاندارد جهانی هستید،‌ متراژ نمایشگاه رکورد سال پیش را شکسته، چندین شرکت خارجی معتبر با کمال میل حضور دارند و از همین حالا در حال ثبت ‌نام برای نمایشگاه آتی هستید. به هر حال چند صباحی است که ما عادت کرده‌ایم قسم مدیران را باور ‌کنیم نه دم خروس را.
ارزش واقعی این راهبرد سکوت و فرار از شفافیت هنگامی مشخص می‌شود که درک کنید اگر خواست عمومی بر برگزاری نمایشگاه توسط یک نهاد یا شرکت خصوصی است در آن ثروت‌اندوزی برای جمعی خاص مد نظر نبوده، بلکه برای حضور در واقعه‌ای ملی ارزش‌هایی همچون شفافیت، پاسخگویی و مشتری‌مداری یک مولفه ضروری برشمرده شده بود که متاسفانه هیچ‌ یک سر سوزنی در برگزاری الکامپ قریب مشاهده نشده است. در چنین فضایی دیگر مهم نیست برگزارکننده شرکت سهامی نمایشگاه‌ها باشد یا زیرمجموعه ظاهرا خصوصی آن.