اکنون بیش از 9 ماه از ریاست شما در نصر تهران و پس از آن در سازمان نصر کشور میگذرد، با توجه به اینکه زمان انتخابات برنامه مدونی ارایه ندادید و آن را بهآینده موکول کردید. لطفا بفرمایید برنامههای الویتدارتان برای امسال چیست؟
وقتی می‌گوییم برنامه، در واقع یک فرد مفروضات، داشتهها، آرزوها و نیازهایی در بخشی از صنعت دارد که بر اساس آن در راستای ایدهآلهای صنفی برنامه‌ریزی میکند و در مجموع میتوان گفت کسی که برنامه‌ریزی میکند، دارای یکسری معلومات است. قبل اینکه توضیح بدهم که چه برنامههایی برای این دوره سازمان دارم، بهتره توضیحی بدهم که چرا دوباره به کار صنفی برگشتهام. واقعیت این است که تصورم این بود که با تغییری که در رویکرد دولت به وجود آمده و تصمیم دارد مناقشاتی را که دنیا برایش ایجاد کرده را حل کند، جرقهای در ذهنم زده شد که با توجه به امید و انرژی که در ذاتم وجود دارد، باید بروم با دولت تعامل کنم. البته در این میان آقای بحری هم نقش بسیاری داشتند و پس از چند ماه فکر کردن در نهایت تصمیم خود را گرفتم تا در انتخابات نظام صنفی رایانهای تهران شرکت کنم. وقتی تصمیم گرفتم که به سازمان بیایم اولین کاری که کردم این بود که بفهمم دقیقا چه خبر است. من انتقادهای خیلی زیادی به صنفی که خودم هم جزو آنها هستم دارم. انتقادم به روسای قبلی نیست چراکه آنچه اکنون داریم بر اساس زحماتی است که قبل از ما کشیده شده است. اما در پیریزی اشکالات زیادی وجود دارد. مشکل بحث ساختاری سازمان است. چرا باید سازمانی که 20 سال عقبه دارد 10 سال به عنوان انجمن و 10 سال به عنوان سازمان در چنین جایگاهی باشد.
البته این سوال بسیاری از فعالان صنف است که معتقدند سازمان شکوه و قابلیت خود را از دست داده و هر دوره ضعیفتر از دوره قبل شده است.
در دور اول فعالیت سازمان، من هم در خدمت آقای سعیدی بودم،آن زمان انجمن شرکتهای انفورماتیک در اوج توانایی بود که سازمان نظام صنفی رایانهای از آن متولد شد. اما خودش همه چیزش را از دست داد. درست مانند بچه متولد شدهای که مادر خود را از دست میدهد. از طرفی در آن زمان دولت به نهادهای مردمی اهمیت بسیاری میداد. وقتی سازمان شکل گرفت، درست هفته آخر دولت هشتم بود و پس از آن دولت تغییر کرد و افرادی با عقاید و نگرشهای متفاوت روی کار آمدن.
یکی دیگر از دلایلی که سازمان در آن دوره شکوه و قدرت زیادی داشت این بود که هیات مدیره اول سازمان عصاره هیات مدیرههای 10 ساله انجمن بود که با تجربیاتی که در سازمان ریخته شد تمام تلاش خود را کردند تا سازمان پا بگیرد.
از این بایت باید آن دوره را دوره موفق سازمان بدانیم. اما در دولت نهم و دهم اهمیتی به نهادهای مردمی داده نمیشد و این به مرور دلسردی به وجود آورد. البته من به دولت ایراد نمیگیرم؛ بلکه معتقدم نظام صنفی رایانه ای مانند هر نهاد دیگری مشکلاتی گریبانگیرش شده است که امیدوارم با تعامل دولت و همکاری صنف این مشکلات رفع شود.
برگردیم به سوال اول...
برنامههای من برای سازمان. البته باید بگویم کار بسیار زیاد است، اما الویت ما بر روی بازنگری و بازسازی ساختار سازمان است کهاین امر انسجام، همبستگی و همیاری اعضای صنف را میطلبد. تمام افرادی که در شورای مرکزی نصر کشور جمع شدهاند بر این باورندکهاییننامههای سازمان قدیمی است و نیاز به بازنگری دارد. چگونه ممکن است پویاترین صنعت، آییننامههای آن برای 10 سال قبل باشد.
همچنین جلسات کمیسیون‌ها، بحثهای انتخاباتی، شرح وظایف سازمانی باید همگی بازنگری شود که انجام آن در کشور ضرورت بیشتری دارد. استان تهران به دلیل وسعت و تمرکز پایتخت مجبور شده مرتب خود را به روز رسانی کند.
بنابراین آمده‌ام از هر آنچه صنف دارد، استفاده کنم برای حل مشکلات.بحث اختلاف و اینجور مسایل اصلا مطرح نیست.
شما در لابه لای صحبت هایتان گفتید که مشکلات زیادی سالهاست گریبانگیر سازمان نظام صنفی رایانهای شده است مانند قدیمی بودن آییننامه، غیر از این معمولا با چه مسایل و مشکلاتی مواجهاید؟
یکی از مهمترین مشکلات همین به روز نبودن آییننامه سازمان است، به طور مثال در آییننامه سقف خرید مجاز رییس و دبیرکل یک میلیون تومان مصوب شده است در صورتیکه 10 سال از آن زمان گذشته و نرخ دلار آن زمان 700 تومان بود و با توجه به تورم باید این بند از آییننامه تغییر کند. مشکل بعدی مربوط به وبسایت سازمان است. در واقع با توجه به لغت رایانهای که یدک میکشد این وبسایت در شان صنف نیست و از نظر تکنولوژی منسوخ شده است.وبسایت سازمان باید به گونهای باشد که مسوولان کشور هر روز صبح به آن سر بزنند و بر اساس اخبار و اطلاعات آن تصمیم‌گیری‌های جدید کنند.
این هیات مدیره و اعضای شورای مرکزی فقط نیستند که کار میکنند بلکه وظیفه کل صنف است.اگر من به عنوان فردی که عضو سازمان هستم و ده سال است می بینم سایت مشکل دارد و هیچ اعتراضی نمیکنم، پس نباید انتظار داشته باشم که سازمان برای من کاری انجام دهد. یکی از ایرادهای صنف این است که زمان انتخابات همه میآیند و فردای آن روز میروند تا سه سال دیگر. در واقع باید مشخص کنیم که هیات مدیره باید اعضا را صدا کند یا اعضا بیایند بگویند چه خبر؟ ما نتوانستیم اینها را به صورت بهینهسازی کنیم.
اینها مشکلات است و من نمیگویم برای همه آن راهحل دارم. راهکار در ذهن تمام اعضای صنف است. باید شرایطی را ایجاد کنیم که اعضا نظر بدهند. باید انتقاد وجود داشته باشد. سازمان در مجموع یعنی روابط عمومی.
کارمان شده غرزدن که چرا سازمان را در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت نمی‌دهند.ما غر زیاد می‌زنیم اما راهکاری ارایه نمیدهیم. سوال من این است، آیا تا به حال شده سازمان پیشاپیش طرحی را ببرد دولت تا مصوب کند. همواره نشستهایم تا دولت موضوعی را اعلام کند و ما در مقابل سعی کنیم جلوی اجرای آن را بگیریم. یعنی دولت اکشن میکند و ما ری‌اکشن. آنقدر هم این موضوع تکراری شده که تمام وقت ما را میگیرد و به روزمرهگی دچار میشویم. البتهاین موضوع را هم در پرانتز بگویم که گاهی واقعا سازمان نمیرسد کاری انجام دهد. چراکه آنقدر درگیر مشکلات بیمه، مالیات، ارزش افزوده و غیره می‌شود که رمقی برایش نمیماند. یا همین حکم ریاست سازمان که چند ماه طول میکشد تا از سوی ریاست جمهوری ارایه شود. در دوره قبل بیش از یک سال طول کشید تا حکم داده شود که همین موضوع نشان از اهمیت ندادن دولت قبل به نهادهای مردمی بود و جالب اینجاست که فناوری اطلاعات دومین الویت کشور است و کلیه دستاندرکاران این صنعت در سازمان جمع هستند. اما حکم رییس آن بعد از 5 ماه ارایه می‌شود. حکم را به هر که میخواهند بدهند،مهم نیست. فقط سرموقع بدهند.
سازمان چقدر در حل مشکلات صنف از قبیل مالیات ، بیمه و غیره موفق بوده است؟
سازمان در بسیاری مواقع توانسته تمام قد از حق و حقوق صنف دفاع کند. به طور مثال چند سال پیش شرکتهای ISP مشکل مالیاتی پیدا کردند که با رایزنیهای سازمان و در نهایت شکایت، مشکل حل شد.
اما این کارها چنگی به دل نمیزند. چرا؟ چون خواستههای ما فراتر است. در صنعت فناوری اطلاعات توقعات بسیار بالاست و هیچ صنعت دیگری نداریم که گستردگی و تحولات صنعت IT را داشته باشد.
در این 8 ماهی که در سازمان بودم متوجه شدم که سازمان بسیاری از امکاناتی که باید داشته باشد ندارد. به طور مثال، 6 ماهه درگیر این هستم که RFB نداریم. یا سیستم اتوماسیون به روزی که استان‌ها بتوانند باهم در تعامل باشند و 30 درصد حق عضویت استان‌ها به صورت آنلاین به حساب کشور واریز شود تا اینگونه وقت ما در شورای مرکزی بابت این نگذرد که کدام استان حق عضویت نداده است.
باید شهامت داشته باشیم و آنچه دیگر کارایی ندارد را دور بریزیم.
به عنوان نهاد فراگیر بخش خصوصی صنف فناوری اطلاعات، آیا برآوردی از میزان سرمایه گذاری حوزه های مختلف صنف مانند اینترنت، سخت افزار، نرم افزار ، اپلیکیشن و... دارید؟
نه نداریم. آمار هم یکی دیگر از مشکلات سازمان است. فرض کنید میخواهیم به دولت اعلام کنیم که در صنف فلان تعداد کارشناس با سطح تحصیلات مثلا لیسانس، این تعداد خارج از کشور فعالیت میکنند، اینقدر مالیات تاکنون پرداخت کرده‌اند، اینقدر تولید و صادرات داشتهاند و... آیا امکانش وجود دارد؟ متاسفانه اصلا روی این آمار و اطلاعات کار نشده است و برایمان این اهمیت داشته که بتوانیم 30 درصد حق عضویت را بگیریم.
هیچ آماری در خصوص سرمایه‌گذاری نداریم. یعنی نخواستیم که داشته باشیم. بگذاریم همه بدانند واقعیتهای سازمان چیست؟ وقتی بعد از 10 سال سیستم یکپارچه نرمافزاری ندارد، می‌خواهد دولت را الکترونیکی کند. اگر ادعا داریم به سازمان بپردازیم.
برنامه سازمان برای الکامپ بیست و یکم به خصوص حل مشکل ارزی – ریالی چیست؟ آیا برنامه مشخصی دارید یا می‌خواهید مانند دوره‌های گذشته یک ماه مانده به زمان برگزاری الکامپ دوباره مشکلات و مسایل را مطرح کنید؟
20 سال است که الکامپ برگزار می‌شود و ما هنوز می‌گوییم الکامپ دهم.خودمان و دولت خسته شده‌ایم از بس که این الکامپ را مثال زده‌ایم. هنوز بعد از ده سال نتوانسته‌ایم دبیرخانه الکامپ را راه‌اندازی کنیم. سازمان یک وظیفه مشخص دارد و آن ارتقا سطح کیفی و درآمدی صنعت فناوری اطلاعات برای اینکه بخش‌خصوصی به جایگاه بالاتری برسد.
متاسفانه سازمان اشکالات درونی بسیاری دارد که اگر این مشکلات حل نشود، نه تنها مشکل الکامپ بلکه هیچ قدم بزرگی نمی‌تواند بردارد.
متاسفانه از روزی که بنده انتخاب شدهام یکی از چالشها این بوده که رییس شورای مرکزی چه شخصی باشد و اکنون هم همه منتظریم ببینیم رییس چه کسی می‌شود.
آقای جهانگرد ایده دادند که تلکام و الکامپ باهم ادغام شوند؛ از سازمان نیز در این رابطه نظرخواهی کردند. کمیسیون بینالملل، شورای سیاست‌گذاری و غیره دارند روی موضوع کار میکنند و در این میان اصل داستان فراموش شده است.
موضوع مهم دیگر این است که هر الکامپ باید بر پایه الکامپ قبلی برنامه‌ریزی شود. برای الکامپ بیستم وقتی از برگزارکنندگان الکامپ نوزدهم مدارک مثل متراژ رو خواستیم در پاسخ به ما فقط گفتند نمی‌دانیم. تاجایی که مجبور شدیم مدارک الکامپ دهم را درآوریم و بر پایه آن برنامه‌ریزی کنیم.
در الکامپ شانزدهم خود من رفتم نظر دادم که به خاطر آبروی صنف 10 شرکت بزرگ بیایند باهم کنسرسیومی به نام سیمرغ تشکیل دهیم و برای حضور در این نمایشگاه 500 میلیون هزینه کردیم.آنوقت عده‌ای در شورای مرکزی بوق و کرنا کردند که سیمرغی‌ها 3 میلیون به سازمان بدهکار است (البته این امر بخاطر مسایل مربوط به تبلیغات و انجام نشدن کار بوده است)، آنها از رانت استفاده کرده‌اند و ...
سوال من این است آیا 500 میلیون خرج کره‌ایم که 3 میلیون رانت بخوریم.
باید واقعیت‌ها را بپذیریم وقتی سازمان اینقدر درون خود مشکل دارد، طبیعی است که الکامپ را می‌دهند به تشکلهای دیگر.
بازهم تاکید میکنم، سازمان اگر از مسایل پیش پا افتاده فاصله نگیرد، ساختارها را تغییر ندهد و نظامهای نرمافزاری خود را به روز نکند، قطعا هیچ اقدام مهمی حتی در سال‌های 95 و96 هم اتفاق نمی‌افتد.
من برای انجام برنامههای خود شرط دارم. صنف باید دست از برخی رفتارها بردارد و پشت سازمان باشد. به اختلافها دامن نزنند.
اتحادیهها، سندیکا، انجمنها و تمام تشکلهای صنف فناوری اطلاعات سرجای خود هستند و در صورتی که سازمان قدرت خود را بالا ببرد میتواند چتر حمایتی تمام تشکلها باشد.نه اینکه سطح سازمان را آنقدر پایین بیاوریم که با فلان انجمن بگو مگو کند.ای کاش سازمان خانه تمام صنف شده بود.
شما از مشکلات سازمان گفتید و تغییراتی که باید در آن ایجاد شود، در این 8 ماه چه گامهایی برای حل مشکلات برداشتهاید؟
در این مدت سعی کردم تعاملات درون سازمانی را بیشتر کنم و افرادی که از سازمان قهر کرده بودند را دوباره برگردانم. در خصوص کمیسیون سختافزار مشکلاتی بود که رفع شده است و اکنون جلسات به طور مرتب یا در مجمع عالی واردات یا سازمان نظام صنفی رایانهای تشکیل می‌شود. در مورد شرکتهای اینترنتی تعاملات بسیار خوبی صورت گرفته و مشکلات مربوط به FCP حل شده است.
قدم بعدی نزدیکی با اتاق بازرگانی است که به اعتقاد من باید با سازمان تعاملات بیشتری داشته باشد جدا از اینکه چهار کاندیداهای مورد حمایت ما رای آوردهاند یا نه.
متاسفانه همه جا یک مسالهای وجود دارد و آنهم به دلیل حسهای رقابتی اشتباه است.فقط کافی است یک لحظه یادمان بیاید که اینکه دور هم هستیم، علتش این است که داریم در صنعت فناوری اطلاعات تلاش میکنیم.
همواره یکی از دغدغههای روسای قبلی سازمان بحث تامین و توسعه منابع مالی بوده است و هرازگاهی پروژههایی برای این موضوع تعریف شده است که به دلیل برخی مخالفتها اجرایی نشده است. برنامه شما برای توسعه منابع مالی سازمان چیست؟
اکنون تنها منابع درآمدی سازمان حق عضویت است. ما یکسری ایونت‌ها برگزار کردیم که درآمدهای حاصل از آن به کشور رفته در صورتیکه برای اجرا استان تهران به زحمت افتاده است. البته سازمان یکی است و تهران و اصفهان و شیراز حرف من نیست. اما اگر یک استانی قوی باشد به نفع نصرکشور است.
میدانید چرا موضوع تهران جدی می‌شود؛ برای اینکه در انتخابات سه هزار برگ رای توزیع میکنیم و این یعنی توانستهایم3هزار تا 137هزار تومان بگیریم. این در حالیست که در برخی استان‌ها بالاترین رای 27تا بوده است. بخاطر این موضوع تهران می‌شود موضوع که به نظرم باید این موضوعات کنار گذاشته شود و راهکاری بیندیشیم که هر یک از استان‌ها بیوانند سطح خود را بالا بیاورند. اما اینکه سازمان پول می‌خواهد چکار؟ اگر بخواهیم پول دربیاوریم که مثلا تعداد جلسات کمیسیون‌ها بیشتر کنیم و بجای بیسکوییت در جلسات کیک پخش کنیم، سازمان پول لازم ندارد. اما اگر دوستان برنامهای دارند مثلا میخواهند تعرفه نرخ خدمات فناوری اطلاعات را دربیاورند و نیاز به کارشناس دارند، مطمئن باشند پول لازم به هر نحوی تهیه خواهم کرد. نمیخواهد نگران باشیم و بگوییم جشنوارهای یا الکامپی برگزار کنیم که از کنار آن سازمان پولی درآورد.
در رابطه با کمیسیونهای سازمان نظام صنفی رایانهای ، آیا قرار است به همین شکل به کار خود ادامه دهند یا برای آن برنامه مشخصی دارید؟
موضوع کمیسیونهای سازمان به هم خورده است، طبق اساسنامه سازمان قرار بوده کمیسیون‌ها بازوی کارشناسی صنف باشند و گروهی کارشناس مسایل را بررسی کنند.اما اکنون انتخاب رییس کمیسیون خود یکی از مسایل مهم کمیسیون‌ها تبدیل شده که انتخابات هیات مدیره را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
اکنون اعضای کمیسونها مدیران شرکتهای بزرگی هستند که برای خود کسب و کاری دارند و باید به آن رسیدگی کنند و مجبورند ماهی 8 ساعت وقت خود را برای حضور در کمیسیون بگذارند.
هرچند مدیران افراد مطلع و کارشناسی هستند و سازمان نیز زرنگی کرده هم افراد مطلع را دورهم جمع کرده و هم پول پرداخت نکرده است، اما با تمام احترامی که برای تک تک این افراد قایلم، اما این با آنچه در اساسنامه آمده است موضوعیت ندارد.
این امر باعث شده تا فعالیت کمیسیون به اینکه در این جلسه چند نفر حاضرند و چند نفر غایب خلاصه شود و دوستان نمی‌توانند آنطور که باید کارکارشناسی انجام دهند چون وقت ندارند.
اینجا تدبیر می‌خواهد، اگر واقعا میخواهیم کارکارشناسی انجام دهیم. باید از توان کارشناسان استفاده کنیم تا دوستان مدیرعامل بتوانند سیاست‌گذاری کنند. در واقع افراد حاضر در کمیسیون‌ها باید بازوی سیاست‌گذاری سازمان شوند نه بازوی کارشناسی.
ما باید کارشناس بیاوریم ماهانه پول دهیم تا کار کارشناسی انجام دهد. اینجاست که سازمان به منابع مالی نیاز دارد.
این ایده مطرح شده است؟
اگر به من فرصت داده شود، قطعا مطرح و اجرایی خواهم کرد. وضعیتی که امروز داریم به خاطر کاری است که ده ساله داریم آن را تکرار میکنیم. ما حق نداریم وقت مدیران صنعت فناوری اطلاعات را در جلسات مختلف بگیریم زیرا مدیر از کار اصلی خود توسعه کسب و کار می‌ماند و چیزی هم عایدش نمیشود. بالاخره یکی باید این تغییرات را ایجاد کند و من از تغییر نمی‌ترسم.
به اعتقاد شما سال گذشته یا سال‌های قبل از آن چه اتفاق مهمی در سازمان افتاد، که نباید می‌افتاد. صادقانه بگویید چه اشتباه بزرگی صورت گرفته است؟
تا حالا هم هرچه گفتم صادقانه بوده است. اما در رابطه با اشتباه، هر فردی ممکن است در مورد موضوعی اشتباه کند. سال 93 به خصوص نیمه دوم سال وارد تغییرات هیات مدیره شدیم که با توجه به اینکه هیات مدیرههای می‌خواستند از خود کاری به یادگاری بگذارند اقدامات خوبی صورت گرفت. ولی درمجموع مدلی در سازمان شکل گرفته که آمده گفته همین است و ادامه داده و به فکر تغییر نبوده که به نظرم این بزرگ‌ترین اشتباه بوده است.
نمیخواهم کسی را مقصر کنم، مقصر اصلی منم. اما باید بپذیریم که در برخی مواقع راه را اشتباه رفته‌ایم و به خصوص در مورد کمیسیون‌ها؛ مدیران ارشد صنعت باید سیاست‌گذاری اولیه کنند برای هیات مدیره و شورای مرکزی و در این میان بخش کارشناسی مغفول مانده است.
برای سوال پایانی، بفرمایید اگر بخواهید کاری در دوره ریاستتان برای صنف انجام دهید که جاودانه شود، آن کار چیست؟
قطعا روی آمار کار خواهم کرد به گونهای که اگر هزار واحد آماری است حداقل 10 تا از آن را به وجود بیاورم تا بتوان براساس آن برنامه‌ریزی درستی انجام داد.
در اساسنامه سازمان آمده است، شرکتی که می‌خواهد عضو سازمان شود باید اظهارنامه مالیاتی خود را نیز ارایه دهد تا مشخص باشد که صنف در سال گذشته در هر رشته چقدر مالیات داده است. اما این امر مهم به دلیل اینکه می‌گویند کسی عضو نمیشود مغفول مانده است. صنفی که به خود اطمینان نداشته باشد مگر میتواند کار درستی انجام دهد. فقط با داشتن آمار و اطلاعات میتوان پشت میز مذاکره با دولت نشست.
