شمایل‌های کامپیوتر معمولاً اشیاء نگاره‌ای معمولی هستند که به منظور دستکاری مستقیم در عمل به بخشی از کارکردهای سیستم، بکار می‌روند. مهارت ویژه مورد نیاز در عمل به این گونه تعاملات می‌تواند امکان محدود شدن بخشی از کاربران و محیطی که شمایل‌ها در آن به کار‌گیری شده است را در پی داشته و آنگاه می‌تواند در دسترسی به کارکردهای بنیادی پایین‌تری که به وسیله شمایل تأمین می‌شود، محدودیت به وجود آورد. این استاندارد، ویژگی‌ها و عملیات متنوعی را که می‌تواند به عنوان بخشی از سمبل‌های شمایل و یا رابط نگاره‌ای پیاده‌سازی شود، شناسایی می‌کند. هدف از این کار تأمین دسترسی بیشتر به کارکردهای بنیادی شمایل‌ها است.
