دردهای نمایشگاهی17ساله

شاید بتوان گفت از آن روزی که تاریخ برگزاری نمایشگاه الکامپ از تلکام جدا و برگزاری آن نیز از بخش خصوصی به بخش دولتی منتقل شد، دردسرهای الکامپ نیز آغاز شد. نمایشگاه الکامپ یک تقویم سالانه خاص برای برگزاری نداشته و هرساله با توجه به مجری آن در ماه‌های مختلف سال برگزار شده است. این در حالی است که اکثر نمایشگاه‌ها در تاریخ و زمان خاص خود به طور سالانه برگزار می‌شوند. ثبت‌نام و جانمایی الکامپ از جمله، مشکلات شرکت‌کنندگان در این نمایشگاه است. در عین حال که نبود یک قانون و مجری مشخص برای اجرای نمایشگاه و تصویب و تعیین قانون‌های جدید از عمده مشکلات این حوزه نیز مزید بر علت شده است. شرکت‌کنندگان در نمایشگاه‌ها که از امکان ارتباط مستقیم با کاربر خود بهره می‌برند باید برای این امکان هرساله قوانین مختلف و مشکلات آن را تحمل کنند. الکامپ یکی از بزرگ‌ترین نمایشگاه‌های تخصصی و پربازدیدکننده ایران محسوب می‌شود. سطح برپایی این نمایشگاه با توجه به برگزارکنندگان و قوانین مختلف، کاستی‌هایی داشته است؛ نمایشگاهی که قرار بود روزی با فعالیت‌های اجرایی بخش خصوصی و حمایت‌های دولتی تبدیل به بزرگ‌ترین رویداد خاورمیانه شود؛ آنچه اکنون نمایشگاه جیتکس دوبی آن را یدک می‌کشد.
اما همواره اهداف تمام مجریان این نمایشگاه تقریبا یکسان بوده که الکامپ هفدهم نیز مستثنا نخواهد بود. نکته جالبی که در این بین به چشم می‌خورد ثبت‌نام دستی و سنتی این نمایشگاه است، در حالی که تمام نمایشگاه‌ها در این دوره از ثبت‌نام آنلاین و غرفه‌نمایی آنلاین استفاده می‌کنند، نمایشگاه الکامپ که خود داعیه‌دار حوزه فناوری است از روش سنتی و صف بستن و شماره‌گیری در این خصوص استفاده کرده است. در عین حال نادیده گرفتن ثبت‌نام رسانه‌ها در فرم‌های ثبت‌نامی از دیگر چالش‌های همیشگی برگزاری این نمایشگاه بوده به نحوی که رسانه‌ها باید در بخش فرم ثبت‌نام در گزینه «سایر موارد» ثبت‌نام کنند. مسوولان نیز تنها در زمانی که نیاز به معرفی نمایشگاه دارند، رسانه را جزو خانواده خود دانسته و بر حضور موثر آنها تاکید می‌ورزند حال آنکه در زمان برگزاری نمایشگاه تمامی اینها فراموش می‌شود. دیدگاه مسوولان برگزاری نمایشگاه به رسانه‌ها دیدگاهی ابزاری و تبلیغی است. آنها رسانه را به عنوان کالا _ نه کالای حاوی پیام _ بلکه کالایی بازاری می‌پندارند که برای حضور در نمایشگاه باید مجوزهای ارزی حضور در نمایشگاه را داشته باشند. نکته دیگر اینکه در نمایشگاه‌های گذشته درج عنوان شرکت حاضر در کتاب نمایشگاه و سایت نمایشگاه هزینه‌ای نداشت اما امسال بابت این دو، مبلغ 100 هزارتومان باید هزینه پرداخت شود. از طرفی طی دو روز ابتدایی ثبت‌نام امسال به نحوی جانمایی‌ها صورت گرفت که حق انتخاب و ثبت‌نام برای شرکت‌کنندگان وجود نداشت. این مساله موجب بروز اختلاف بین صنف و مجری شده که در نهایت عدم حضور شرکت‌های بزرگ سخت‌افزاری و نرم‌افزاری در نمایشگاه امسال را به همراه دارد. روز افتتاحیه امسال جمعه بوده که بعد از تعطیلات دهه محرم است. این مساله باعث بروز مشکلاتی برای غرفه‌سازان می‌شود. با این حال تمامی این موارد باز به جدایی دو نمایشگاه الکامپ و تلکام مربوط می‌شود. شاید بتوان این پرسش را مطرح کرد که زمانی که این دو نمایشگاه به لحاظ موضوعی دارای مشترکاتی بوده و شرکت‌کنندگان مشترک نیز دارند، جدایی این دو از یکدیگر به چه منظور است؟ درحالی که اگر کلیه عوامل دست‌اندرکار با یکدیگر هماهنگی داشته باشند می‌توان از تمامی ظرفیت موجود در نمایشگاه استفاده کرد اما تنها درصد اندکی از این ظرفیت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد با جمع‌آوری نظرات به‌‌‌ دست‌آمده و ارزیابی آنها شاهد پیشرفت کمی و کیفی نمایشگاه هستیم که البته این امر در صورت ثبات مدیریت برگزارکننده نمایشگاه و عدم تغییر آن به هر دلیل قابل توجیهی وابسته است. به هرحال هر رویدادی دارای نقاط ضعف و قوت بوده و محیط رویداد نیز دارای تهدیدات و فرصت‌هایی است. اما می‌توان به جرات گفت با ضعیف برگزار کردن این نمایشگاه بعد از 17 سال تنها باعث رونق بخشیدن به نمایشگاه‌های کشورهای همسایه مانند جیتکس شده‌ایم که این خود جای تاسف دارد.